Ladies' Bane

Påskas første krim vart påbyrja ei veke eller to før påske, og i stor grad utlesen medan eg sat 1,5 time på Gardermoen, inne i flyet, og venta på å lette, - etter at flyet hadde rygga halvvegs ut på rullebana, returnert til gaten og kapteinen hadde erklært at tekniske problem gjorde at vi ikkje kunne lette nett enno. Det var godt å ha ein krim, då. Og godt å ikkje ha noko særleg til flyskrekk, særleg då flyet humpa og hoppa seg ned gjennom skyene over Sunnmøre nokre timar seinare.

Denne første påskekrimen var skriven av den britiske forfattaren Patricia Wentworth. Samtidig med Agatha Christie og Dorothy L. Sayers, men ikkje like raffinert eller original. Ho skriv godt, for all del, eller skreiv, og det er hyggelege, tradisjonelle, klassisk-britiske krimsettingar i bøkene hennar, men du skjøner kven mordaren er. Og om det ikkje er den aller mest opplagte er det alltid den andre du gjetta på.

Ladies´ Bane er ein Miss Silver-krim. Miss Silver er Wentworths kvinnelege detektiv-heltinne. Ei eldre, pensjonert lærarinne, relativt streng og relativt skarp. Høyrte vi ein assosiasjon til Christies Miss Marple? Javisst, men Miss Silver kom først, utan at det gjer henne tilnærma så sjarmerande eller truverdig som motparten.

Ladies´ House er eit hus frå mellomalderen som det nygifte paret Allegra og Geoffrey flyttar til. Allegras søster Ione Muir mistar i stor grad kontakta med søstera etter bryllupet, og då ho kjem på besøk til huset skjøner ho at noko er galt.

Over huset kviler ei soge og eit tilnamn; Ladies´ Bane. Det blir sagt at alle husets fruer vil miste det dei aller mest har kjært.
Sjølvsagt skjer det eit mord eller to, og den knivskarpe amatørdetektiven Miss Silver kjem på banen.

Hyggeleg lesing, men ikkje særleg intellektuelt utfordrande. Ikkje at eg meiner påskekrim må vere det. Men eg liker å bli litt overraska.

No les eg Dorothy L. Sayers langt meir raffinerte krim Gaudy Night, sett til universitetsmiljøet ved eit kvinnecollege i Oxford. Langt meir interessant, også litt fordi eg alltid næra ein hemmeleg draum om å bli Oxford-student, utan at eg nokon gong har teke steg i den retning.