Eg rissa desse runene

Sidan eg skreiv sist, har eg kome med ei ny bok – mi første novellesamling, Eg rissa desse runene. 

Dei tretten novellene i boka er alle inspirerte av verkelege runepinnar – trepinnar eller greiner med runeinnskrifter på – dei fleste funne på Bryggen i Bergen, og alle er daterte til rundt år 1200. Innskriftene varierer frå sms-liknande beskjedar, som Gyda seier at du skal gå heim, kjærleikserklæringar, som Mi kjære, kyss meg, ytringar om begjær eller kjærleik, som Arne prest vil ha Inga –funnen under golvet i Urnes stavkyrkje –eller Ingebjørg elska meg då eg var i Stavanger, beskjedar som har følgt med ei gåve, som Torkell myntmeister sender deg pepar eller merkelappar som varierer frå berre eit ord, som Olje eller eit namn, Bergsveinn, til Tora eig meg og Ragnar eig dette garnet. Eg har også late meg fascinere av latin rita med runer, i innskrifta Ave Maria gracia plena. 

I boka møter vi ulike typar menneske, frå den 11 år gamle Eidunn som ufrivillig er blitt plassert i kloster av mora, fiskaren Ragnar som dreg eit garn som aldri blir tomt for fisk, tannknekkaren Bergsveinn som finn kjærleiken på forunderleg vis, ulike typar ektepar og ekteskap, frå dei rolege, fine, til dei meir vanskelege og trøblete, ein forelska prest, og ei mellomaldrande kvinne som saknar sin store kjærleik Ingebjørg, som ho fekk elske ein gong då ho var ung, for å nemne nokre. 

Runepinnane har vekt fantasien og nysgjerrigheita mi frå første gongen eg såg ein del av dei, for snart tjue år sidan, i ei utstilling på Bryggen museum i Bergen. Sidan den gongen har eg hatt desse innskriftene i hovudet og hatt lyst til å bruke dei til noko, utan å kome på ein god idé – fram til det slo meg at eg kunne bruke dei som 'stiloppgåver' og skrive noveller kring dei. 

Og no er altså boka her, og har så langt fått fine kritikkar i Klassekampen og Bergens Tidende, i tillegg til ein veldig fin og fyldig omtale i Beathes bibliotek. Beathe skriv mellom anna at det er ei «nydelig samling» og at «(j)eg er misunnelig på de av dere der ute som har denne godbiten tilgode!». 

Slikt varmar sjølvsagt eit forfattarhjarte, og eg håper mange vil lese denne boka, som eg har kosa meg så stort med å skrive. 

Dersom de vil høyre meg snakke om boka, har eg laga podkast saman med forfattar og historikar Kari Anne Bye, og gjort eit hyggeleg, lite intervju med NRK Vestland. 

Brageprisnominasjon!

Dei neste tre åra er sakprosa for barn og unge open klasse i Brageprisen, som i tillegg har dei tre faste kategoriane skjønnlitteratur (for vaksne), barne- og ungdomslitteratur (hovudsakleg skjønnlitteratur) og sakprosa (stort sett vaksenbøker). 

Og i år har eg vore så heldig å bli nominert i nettopp open klasse for mi siste bok, Dei dødsdømde. Dødsstraffa i Noreg og historia om nokre av dei som mista livet. Juryen skriv mellom anna at «Dei dødsdømde utmerker seg som ei grundig fagbok om eit makabert, men også svært viktig emne. Framstillinga er kunnskapsrik og forma i eit stødig og poengtert språk. Vekslinga mellom einskildskjebnar, punktvise historiske riss knytt til strafferettslege spørsmål og innslag av etiske og filosofiske betraktningar inviterer både til refleksjon og diskusjon.»

Boka kom også gjennom det tronge nålauget til innkjøpskomiteen for sakprosa for barn og unge, og skal dermed vere å få tak i over heile landet, i alle folkebibliotek – iallfall på sikt. I tillegg burde den vere mogeleg å få kjøpt i bokhandelen, på nettet om ikkje anna. 

Torsdag om ei veke, den 24. november, går Brageprisutdelinga av stabelen, og då får vi vite kven som stikk av med sigeren i dei ulike klassene. Vi er fire nominerte i kvar kategori, så det er 25 % sjanse for å vinne – og sidan eg har vore nominert før utan å få prisen, har eg ikkje så store forventningar. Men gøy er det uansett! 

I tillegg til å vere glad for min eigen nominasjon, er eg svært begeistra for at ei av mine gode veninner og forfattarkollegaer Hilde Myklebust er nominert for sin fine og sterke ungdomsroman Splintra, i klassen barne- og ungdomslitteratur. Ho fortener å vinne, men konkurransen er skarp – og boka er verd å lese anten den stikk av med trofeet eller ikkje, for alle som er eller har vore ungdom ein gong, som ei anna veninne av henne så fint formulerte det. Eg kan røpe at eg gråt på slutten, og det skjer ikkje ofte. 

HER finn de alle dei nominerte, i alle kategoriar. 

Dei dødsdømde

No er det ikkje lenge før den nye sakprosaboka mi for ungdom, Dei dødsdømde. Dødsstraffa i Noreg og historia om nokre av dei som mista livet, er å finne i bokhandelen. 

Prosessen med boka har teke mykje lengre tid enn eg trudde. Først fordi eg hadde andre bokprosjekt eg måtte gjere ferdig før eg kunne eigne meg for fullt til denne boka - bokprosjekt som også viste seg å ta lengre tid enn eg hadde venta. Deretter blei eg gravid og hadde foreldrepermisjon, før eg gjorde ferdig det som blei den førre romanen min, Ungen - og så var eg omsider klar for å eigne meg til sakprosaprosjektet for fullt. 

Det skulle likevel ta lang tid å få ferdig ei bok. Først dukka det opp uventa kapasitetsproblem i redaksjonen i forlaget, så krasja harddisken min - utan at eg hadde vore klok nok til å ta backup av alt eg hadde skrive (eg har no lært på den kjipe måten) - og så var det å finne forma og grepet eg skulle ta for å få stoffet til å fungere for ein ung lesar. Det blei nokre rundar med ulike forsøk på strukturering, att og fram, ulike konsulentar som skulle lese; ein barne- og ungdomsbokredaktør, ein fagkonsulent, min vanlege redaktør og så endå ein redaktør til slutt. 

Til slutt skulle boka få illustrasjonar og formgjeving. Heldigvis fekk vi to dyktige personar med på laget: illustratør Kristian Krohg-Sørensen, som har laga omslaget og fantastiske vignettar til kapitla i boka, og designer Laila Mjøs, som alltid veit å løfte det visuelle uttrykket til ei bok. 

No gler meg enormt til å få boka i hende om ei veke eller to, og til å kunne byrje reise rundt for å snakke om den. Det første arrangementet blir eit bokbad leia av Nik Brandal under Festspela i Ivar Aasen-tunet i Ørsta den 11. juni, der eg skal få vere festspeldiktar i år - noko eg gler meg veldig til. Det blir mykje fint på programmet, både av litteratur og musikk. Ta gjerne ein kik på det HER, viss du er interessert i å kome og høyre på (det blir lagt ut fleire arrangement fortløpande).  

Samlagsprisen

Foto: Oda Berby

På tysdag var eg så heldig å bli tildelt Samlagsprisen for den skjønnlitterære forfattarskapen min, under årsmøtet til Samlaget. Prisen er på 50 000 kroner, noko som sjølvsagt er veldig kjekt - men det eg sette aller mest pris på, var den fine grunngjevinga til prisjuryen, som gjorde at eg både kjende meg sett og verdsett for arbeidet mitt. 

Eg legg ut grunngjevinga her, for dei som vil lese, sidan det som er publisert i pressemeldinga berre er nokre korte utdrag. Eg set særleg pris på at juryen ikkje berre har lagt vekt på det historiske, faglege arbeidet eg gjer med bøkene mine, men også har sett at eg arbeider mykje med språket. For meg er språkarbeidet vel så viktig som det eg gjer på innhaldssida. 

Eg takkar igjen for denne pristildelinga, og tek vare på orda frå juryen til tunge stunder på skrivestova. Eg kan elles love at den neste boka mi ikkje blir ein samtids- eller framtidsroman, men at eg i staden går 800 år tilbake i tid, til eit samfunn lenger tilbake enn eg har skrive bøker om tidlegare.

Her er grunngjevinga frå prisjuryen:

Aina Basso utmerkar seg i samtidslitteraturen ved å skrive historiske romaner frå ståstaden til unge, utsette kvinner frå historia. Ho hentar fram perspektivet til dei som blir offer for hekseprosessar, eller ho viser fram omstreifarlivet til reisande, og presset som fabrikkarbeidarar levde under. Dei ho skildrar, opplever naud og eit krevjande liv, der ei uvisse pregar framtidsutsiktene. I dei historiske romanane går ho tett på liva deira, der verda brått kan snu seg mot dei.

Nerven i historiene til Basso ligg i at ein som lesar veit at det sjeldan går godt med dei som var nedst på rangstigen i samfunnsordenen. I dei historiske romanane kombinerer ho eit stødig handverk der eit historisk levesett blir skrive fram utan overtydeleg detaljar, med eit sanseleg språk som kan bryte over i draumesekvensar, forvirring og tvil. Menneska i fortida blir like mykje menneske som menneska i samtida, og unge kvinner og det reisande folket blir hovudpersonar i si eiga historie.

Romanifolket, som ein av dei fem nasjonale minoritetane i Noreg, har levd på vegen i mange år. Konflikten mellom dei reisande og buroen, mellom omstreifaren og bonden, finst i songar som «Burobengen», i romanar som Arne Garborgs Fred, i noveller som Hans E. Kincks «Felen i vilde skogen». Konflikten er også emne for Bassos litterære utforsking. Kva skjer når Maria hamnar bak lås og slå, nedst i hierarkiet på tukthuset? Kva utvegar finst? Kva skjer når Hanna prøver å gøyme seg unna på Finnskogen? Det er ein konflikt mellom det frie og gode livet på vegen, under open himmel, og det avgrensande og undertrykkande. 

Medan samtidslitteraturen elles ofte fokuserer på nære relasjonar med aktuelle kvardagsproblem, set romanane til Basso slike problematikkar i perspektiv. Her er ei tidsdjupne som viser kor kort tid det var sidan ein i Noreg systematisk undertrykka kvinner. Her speglar ein samfunnet sitt forhald til minoritetar. Her viser ein kva konsekvensen av undertrykking er. At ho skriv om minoritetar er eit særkjenne ved forfattarskapen hennar som mange lesarar set pris på. Skildringane gir eigarskap til historia og minner om kva som framleis står på spel. Her er familiedramaet større enn ei utfordrande skilsmisse. I romanane hennar, med tukthus og spedbarnsdød, er kontrastane store til det trass alt trygge og skjerma livet i samtidslitteraturen. 

I tillegg til å vera nøye på å gi historia personlegdom, er Basso kjend for å arbeide grundig med teksten heilt ned på setningsnivå. Ho skriv eit levande og moderne nynorsk, og er slik sett ein del av den nye nynorske bølgja som mellom anna Kjartan Fløgstad har trekt fram. Aina Basso har gjennom forfattarskapen sin gjort ein viktig innsats også for det nynorske språket.  

I forfattarskapen har Basso nærma seg samtida. I debutromanen Ingen må vite er året 1734. I Inn i elden er året 1620. I Finne ly er året 1849. I den hittil siste romanen, Ungen, der spedbarnspass blir forsøkt som ein veg ut av det fattigslege livet som hardtarbeidande kvinne i storbyen på slutten av 1800-talet, er ho nesten over i 1900-talet. Vi håpar ikkje denne utviklinga til slutt vil ende i at Basso skriv samtidsromanar, men at ho vil halde fast ved det særpreget som juryen har vedsett ved romanane hennar. Heldigvis vitnar novella «Heim» frå novellantologien til Samlaget frå i fjor om at ho i staden går den andre vegen, endå lenger bakover, ved å utvide seksordsnovellene som finst på runepinner frå mellomalderen til fullverdige historier. Historia har mykje å by på, og Basso klarer å vise korleis fragment frå historia ber i seg dagsaktuelle forteljingar.

Juryen ser fram til å følgje forfattarskapen vidare, og det er med glede vi deler ut Samlagsprisen for 2021 til Aina Basso.

Nye bøker, podkast og eit gjævt oppdrag

 

Etter at eg fekk forfattarside på facebook, legg eg i større grad ut nyhende og informasjon der enn her, så følg meg gjerne DER også. Eg tenkte likevel det kunne vere fint med ei oppdatering på bloggen om kva som skjer for tida. For det første arbeider eg med heile tre nye bøker. 

Den første kjem ut i løpet av vinteren/ våren 2022 og er ei sakprosabok for ungdom om dødsstraffa i Noreg med tittelen Dei dødsdømde. Her går eg gjennom dødsstraffa si historie i Noreg frå vikingtid til vår tid, og har valt ut eit knippe historier om menneske som har mista livet gjennom historia, som den falske prinsessa Margrete som blei brend på bål i 1301, Anna Absalons, som blei brend som heks snart tre hundre år seinare, 14-åringen Randi som tok livet av mor si på slutten av 1700-talet og seriemordaren Sofie Johannesdotter som er den siste kvinna som blei halshoggen i Noreg, i 1876. Eg tek også ein sveip ut i verda og ser på dei eldste kjende dødsstraffene i historia, og på situasjonen i verda i dag. Korfor har Noreg og dei fleste andre demokrati i verda avskaffa dødsstraff, medan USA ikkje har gjort det? Kva er argumenta for og imot dødsstraff? 

Den andre boka er ei novellesamling der eg tek utgangspunkt i runeinnskrifter frå mellomalderen og diktar vidare på dei. Den første novella, Heim, er allereie publisert i novelleantologien Og alle ting vert nye, som kom våren 2021, og eg håper på utgjeving av heile samlinga i løpet av neste år eller året etter. Eg har nettopp fått ei veldig fin konsulentfråsegn og får fortløpande tilsendt grundige kommentarar frå min dyktige redaktør i Samlaget, David Aasen, så eg har litt å jobbe med framover. 

Eg skriv også på ein ny ungdomsroman, der eg har valt ut ein biperson frå den andre romanen min Fange 59. Taterpige, Josefa, og utforskar hennar historie. Målet er å få ferdig eit førsteutkast i løpet av vinteren, så eg kan få tilbakemelding frå redaktør og eventuelt konsulent og arbeide vidare. 

Elles har eg spelt inn ein podkast der eg fortel om arbeidet med romanen Ungen, som det tok meg sju år å skrive, frå eg fekk ideen til romanen var i bokhandelen. Podkasten er ein del av serien Min skrivemetode, der fem forfattarar fortel om kvar sin sjanger. Marit Kaldhol fortel om å skrive noveller, Øyvind Rangøy om å skrive poesi, John Roald Pettersen om sakprosa og Tiger Garte om å skrive ungdomsroman. Alle podkastane kan høyrast gratis på Forfattersentrum sin profil på soundcloud i ein avgrensa tidsperiode framover, så klikk dykk inn og lytt. 

Til sist kan eg fortelje at eg har fått den store æra å bli festspeldiktar for Festspela i Ørsta og Volda, tidlegare kalla Dei nynorske festspela, som går av stabelen 9.-12. juni 2022. Eg ser svært fram til dette og til å starte planlegginga saman med dei fine folka i Ivar Aasen-tunet i næraste framtid. Kanskje vi sest der? 

Fæle menn og troll til kjerringar

I 2013 las eg den svenske ungdomsromanen Pojkarna av Jessica Schiefauer, som var nominert saman med min roman Inn i elden til den første barne- og ungdomslitteraturprisen til Nordisk Råd, og eg var ganske sikker på at det var Pojkarna som kom til å stikke av med sigeren, men slik blei det altså ikkje (og ikkje blei det eg, heller).

Eg hugsar at eg likte delar av boka veldig godt, det er ei original og fargerik skildring av nokre unge veninner som drikk nektar frå ein spesiell blomst, som gjer dei til pojkar om natta. Eit innslag av noko fabel-aktig der, altså. Og språket er godt, skildringane fine.
Eg var for så vidt med på premisset for historia, men reagerte sterkt på korleis alle av hankjønn blei skildra gjennomgåande negativt gjennom heile boka. Ein fråverande, tafatt far, gutar som ikkje tok fem flate øre for å behandle jenter dårleg, tafse, vere ekle, endåtil valdta om sjansen baud seg.
Eg hugsar eg blei overraska over at ingen kritikarar nemnde dette misforholdet mellom korleis jenter og kvinner blei skildra, og kva eigenskapar dei mannlege karakterane i boka hadde.

Lite visste eg då, at eg skulle gjere det same sjølv. I haust kom Ungen ut, ein roman om kvinner, der menn berre finst som bipersonar, i fortida eller i periferien.
No er ikkje kvinnene eg skildrar i boka særskilt gode, dei fleste av dei. To av karakterane, inkludert hovudpersonen min, Anna, endar som barnemordarar. Men det var først då meldaren i Stavanger Aftenblad påpeikte det, at eg innsåg at alle menn som er skildra i boka, er skildra gjennomgåande negativt.
Vi har den harde, kjærleikslause faren, den egoistiske barnefaren som forlét hovudpersonen åleine med to ungar og bruker opp alle pengane hennar, den drikkfeldige og hardhendte ektemannen til Pauline, den tafsande sjefen på Hjula veveri, og alle dei meir perifere mennene som vil berre ha seg noko og berre tenker på seg sjølve.

Først blei eg irritert over lesinga, som eg meinte var eit villspor. I denne boka er jo ingen gode, så korfor skulle mennene absolutt skine som stjerner? Men eg ser det sjølv også, når eg tenker etter.
Likevel synest eg ikkje det blir så påfallande som det blir i Pojkarane.
For om alle gutar og menn er så kjipe, og misbruker makta si slik dei gjer, korfor vil desse jentene så absolutt bli gutar sjølve? Og korfor endar dei med å bli slike gutar som er kjipe? Det tenkte eg mykje på etter å ha lese boka, og eg veit enno ikkje korfor.
Men eg gløymde iallfall ikkje boka, og i ettertida er ho også komen ut på norsk, med tittelen Guttene, og er også blitt filmatisert. Kanskje eg skal sjå den filmen - og kanskje lese boka ein gong til?

Ny bok

«Pleiemødrene i lagmannsretten» av Edvard Munch. Biletet er henta frå Photo Section, Munchmuseet. 

Då er Ungen ute i butikk og dei første lesartilbakemeldingane har så smått byrja å kome, noko som alltid er spennande, men kanskje ekstra spennande denne gongen, sidan eg har skrive ei råare og mørkare bok enn tidlegare, med ei barnemorderske i hovudrolla - skildra i første person.

Den såkalla pleiemødresaka, som eg har basert boka mi på, skapte som tidlegare nemnt stor oppstandelse i samtida, men er i stor grad gløymt av ettertida.
Denne veka er eg portrettert i Norsk Ukeblad, der eg fortel om arbeidet med boka og om dei verkelege «englemakerskene».
Eg har også oppfriska artikkelen om den verkelege barnedrapssaka og pleiemødrene, som eg skreiv i Tobias i 2012, og som starta det heile. Den ligg ute på Samlagsbloggen og kan lesast HER.

Eit fantastisk samantreff som dukka opp nokre månader før Ungen skulle kome ut, var at eg gjennom ein konservator på Munch-museet, blei klar over at sjølvaste Edvard Munch har måla englemakerskene i lagmannsretten i 1901. Eit sterkt måleri som fekk meg til å fryse på ryggen då ho viste meg det.
Eg veit ikkje om Munch var i rettssalen sjølv, eller om han lét seg inspirere av avisreferata frå rettssaka, slik eg sjølv har gjort, men uansett gjer måleriet sterkt inntrykk når ein kjenner saka og kva desse kvinnene faktisk gjorde.
Eg ser på kvinnene på tiltalebenken, og lurer på kven av dei som er kven. Kven er ho lute med det grøne andletet? Den unge, ranke, med fjør i hatten? Eg kan ikkje vere sikker, men eg tenker mitt.

«Ungen» kjem snart til verda

Omslag: Jesper Egemar

Våren gjekk med til intens omskriving av eit romanmanus eg hadde halde på med ei god stund, og som snart, om nokså nøyaktig to månader, skal kome ut på Samlaget under tittelen Ungen.

Eg er i skrivande stund i gang med korrekturen, snart går boka i trykken, og 15. oktober kjem ho til ein bokhandel nær deg.
Det er vel unødvendig å seie at eg både gler meg og er veldig spent!

Ungen handlar om kva eit barn er verd om det er fødd utanfor ekteskap, av fattige foreldre som ikkje kan ta seg av det, eller som endå eit tilskot til ein allereie altfor stor barneflokk; boka handlar om kva som kan få ei kvinne, som sjølv har vore mor, til å vanskøytte, mishandle eller rett og slett drepe eit uskuldig spedbarn, og ho handlar om kva fattigdom og fornedring kan føre til, og kva det å leve på kanten av stupet kan gjere med eit menneske.

Handlinga i romanen er fiksjon, men er sterkt basert på det som er den verste barnedrapssaka i Noregshistoria, som fram til eg grov henne fram frå gløymsla og skreiv artikkelen Englemakerskene i Tobias (Tidsskrift for Osloshistorie) i 2012, har vore relativt ukjend - og i stor grad framleis er det.

I 1901 blei fleire kvinner stilt for retten i Kristiania, skulda for å ha medverka til at fleirfaldige spedborn hadde døydd medan dei var i deira pleie. Saka gjekk under namnet pleiemødresaka, førte til stor offentleg forarging og debatt, og kvinnene fekk seinare tilnamnet englemakerskene, fordi dei hadde gjort små born om til englar.

I Ungen møter vi Anna, som mistar arbeidet som tenestejente under krakket i Kristiania i 1899; ei økonomisk krise som førte til stor fattigdom og massearbeidsløyse i hovudstaden. I si naud tyr ho til veninna Pauline, og saman startar dei ein geskjeft som skal vise seg å få alvorlege følgjer: dei byrjar å ta til seg pleieborn mot betaling.

Om du vil vite meir om romanen og om den verkelege pleiemødresaka, kan du lese forlaget sin omtale av Ungen HER, artikkelen min HER (på side 4), og eit intervju med meg om englemakerskene HER.

Og viss du er ein bokbloggar som er interessert i å lese boka, kan du gi eit lite pip, så skal eg sørge for at du får tilsendt eit frieksemplar av romanen når han kjem ut.

Etter ei lang stille

er eg omsider tilbake.

For tida sit eg på Litteraturhuset i Oslo og arbeider på spreng for å få ferdig haustbok. Først er det ein roman for vaksne som står for tur og som eg har arbeidd med i mange år, først på tankeplanet og deretter som manus, utan at eg har klart å finne rette forma før no.

Dei som har følgt bloggen hugsar kanskje at eg for mange år sidan, nærare bestemt i 2012, skreiv ein artikkel der eg nøsta opp det eg trur må vere den verste barnedrapssaka i norsk historie, den såkalla pleiemødresaka frå 1901, der fleire kvinner stod tiltalt for å ha teke livet av over tjue spedbarn i løpet av eit år.

Eg visste med ein gong eg hadde skrive artikkelen at eg måtte bruke historia om dei såkalla englemakerskene - som gjorde små barn om til englar - i bokform på eit eller anna vis, eg visste berre ikkje korleis eg skulle gjere det, ikkje minst fordi eg vegra meg for å gå inn i denne forteljinga og i dei menneska som stod bak desse forferdelege handlingane.
Ei stund vurderte eg å skrive ei sakprosabok om temaet, der eg også fortalde historier om andre englemakersker rundt om i verda, for slike fanst både i Australia, Sverige, USA, England, Tyskland - ja, kanskje i alle land om ein verkeleg byrja leite.
Men så er det jo primært romanforfattar eg er, så eg måtte våge.

Først skreiv eg til ei, deretter to andre forteljingar, så den vonde englemakarhistoria ikkje skulle stå så åleine i si gru, men same kor mykje eg prøvde, fekk eg det ikkje til å fungere.
Eg måtte kutte. Og det enda med at berre ei historie stod att, den eigentlege historia: historia om pleiemora Anna og kva som får henne til å handle som ho gjer.
For kven var eigentleg Anna?

Sidan eg har leitt i kjeldene i fleire år utan å finne skikkeleg svar på dette spørsmålet og på korfor ho handla som ho gjorde, har eg dikta opp ei anna Anna, og det er denne Anna eg håper de skal få lese om til hausten, i romanen eg har kalla Ungen. 

HER er eit intervju eg har gjort om englemakarsaka, der det også er mykje sitert frå artikkelen min frå 2012, som de kan lese HER på side 4, dersom de vil vite endå meir.
Eller så kan de vente på romanen. 

Kvar ein fugl

Helikopteret lettar
Vi glir over menneska
bilkøen tretoppar
inn i det låge skylaget
Eg legg hendene over magen
Det er enno for tidleg
å kjenne deg sparke

Hender spjerrar trøya
og klipper av meg buksa
Dei koplar meg til maskiner
og snakkar til meg om smerte
Men du er det einaste 
eg kan tenkje på
Om eg har klart å verne deg
Om kroppen min
har vore skjold nok
festning rustning borg nok
morkaka fast nok
livmora stram nok

Legen leitar
Eg lèt att auga
Ei dykkarklokke søkk
og søkjer i meg
Lyskjeglene sveiper
i eit djupraudt mørke
Lyser opp botnar veggar
musklar og hinner
på leit etter liv
i det inste i ei mor

Ver snill med mamma spark meg
spark ifrå og sym i meg ver fast i meg
veks deg stor hald fast hald fram i meg

Lyden av hjartet ditt
Luftperler stig mot overflata

Frå Kvar ein fugl av Hilde Myklebust (Samlaget 2018)