Trist og fint

Det var lang kø på Grünerløkka postkontor i går, og eg blei utolmodig. Eg flytta vekta frå eine beinet til andre. Eg kika på folk. Unngjekk dei som verka mest underlege og dei som lukta mest sveitte. Eg byrja bla gjennom filmane.

Eg såg han første gongen for lenge sidan, då han kom i 2004. Han spelte på alle dei riktige strengane. Han var storslagen, smålåten, fin, triumferande, vond, god og trist. Og svensk. Eg er så glad i svenske filmar. Lukas Moodyson, Roy Andersson, og altså Kay Pollak, som laga filmen eg fekk for ein femtilapp i går.

I Så som i himmelen møter vi den internasjonalt framgangsrike dirigenten Daniel Daréus, som etter årevis med intens turnéverksemd, får eit hjarteinfarkt og fell om på scena. Etter dette legg han opp, og oppsøker si barndoms bygd i Norrland. Det er ikkje lenger nokon som hugsar han. Han har bytta etternamn, og flytta allereie som sjuåring på grunn av mobbing. Men no kjem han tilbake. Han kjøper det gamle skulehuset, og blir, først nærmast motvillig, dirigent for det lokale kyrkjekoret.

Eg liker filmar om bygdene. Om dei svenske bygdene, eller dei norske, eller dei danske og finske. Eller bygder heilt andre stadar i verda. Eg liker det vesle samfunnet. Korleis det eignar seg til å skildre viktige forhold mellom menneske.

Eg gret då eg såg filmen igjen i går. Han speler på alle dei rette strengane.
Og så er Michael Nyqvist så fin.