Kort vs. lang

Er det verkeleg slik at storleiken ikkje betyr noko?

Inspirert av diskusjonen med Avil på innlegget mitt Versjon 1.2, om arbeidet med min eigen skrinne roman, som knapt kjem opp i 150 sider, og hennar fantasy-epos som teiknar til å bli minst 1200 sider (fordelt på eit par bøker), tenkte eg å reflektere litt kring dette med lengda på bøker, og kanskje også få nokre kommentarar på dette frå mine beleste og reflekterte blogglesarar.

Mor mi gispa alltid over meg, når eg kom draksande på mine mursteinstjukke romanar, og nekta plent fleire juler på rad å kjøpe lekablokka Agatha Christies udødelige til meg, sjølv om eg ønska meg den, år etter år. Eg har lese mange lange bøker i mitt liv, og har ingen problemer med å ta fatt på ein roman eller romanserie som famnar fleire tusen sider breitt/ langt. Men det er forskjell på bøker. Det er ikkje berre forskjell på korte og lange bøker, men det er forskjell på korte bøker, og det er forskjell på lange bøker.

Med åra (eg er no inne i mitt 29. år, så eg meinar sjølv eg byrjar få litt pondus) har eg sett stadig større pris på kortare bøker. Og med kortare bøker, meinar eg bøker med eit omtrentleg maksimalsidetal på 300 sider. Korfor er det slik, skal tru?
Eg trur det er fleire grunnar til dette.

For det første synest eg mange lange bøker ville blitt betre med ein god del kutting.
Ikkje berre utbreiar forfattaren seg i det vide og ikkje minst det lange og breie med uinteressante refleksjonar, og patetiske og banale, adjektivspekka skildringar, men i tillegg har han/ho eit slakt og motstandslaust språk, der orda ikkje står der for å bety noko, men av rein vanvare, til tider, eller fordi han/ho ikkje orkar å jobbe særleg med språket, men i staden fokuserer omtrent utelukkande på handlinga. Det er ofte ein kjip korrelasjon mellom "spenningsbøker" (dette i hermeteikn, fordi dei ofte ikkje er så sabla spennande) og eit dårleg språk. Dette er noko eg kunne utbreidd meg om over fleire sider, men eg sluttar her, for å ikkje falle i eiga felle.

For det andre er det ein del lange bøker som er lange berre fordi det er status å skrive ei tjukk bok.
"Å, har du skrive ei SÅ tjukk bok?!", vil forfattaren i mange tilfelle få høyre frå nasegrus beundrande kjenningar. I visse miljø er lange bøker litt tøffare enn korte bøker. I andre miljø kan korte bøker ha høgare status enn lange bøker, ofte fordi dei korte bøkene er lyrikk, og fordi lyrikk kan vere vanskelegare tilgjengeleg og ikkje lesast av massene. Stram poesi og prosa kan vere tyngre fordøyeleg, noko ein må tygge meir på, men ei kort bok treng ikkje vere betre enn ei lang bok, ei heller særleg tungt fordøyeleg, berre så det er sagt.

For det tredje, og dette er kanskje den mest praktiske, men minst tungtvegande grunnen, er det mykje god litteratur der ute, både av samtidslitteratur og eldre litteratur, og frå alle verdshjørne. Det er ikkje til å stikke under ein stol at ein kan kome gjennom meir av denne potensielt utviklande og berikande litteraturen ved at bøkene er litt kortare, enn ved at dei er veldig lange. Det går ikkje mange Ringenes Herre eller Ulysses på eit år for dei fleste av oss, for å seie det slik. Og livet er, som kjent, kort.

Ja, no er eg spent. Kva synest de andre om dette temaet? Betyr storleiken noko? Dersom de står med to like gode bøker, den eine tjukk og den andre tynnare i hendene, kva fell valet på?