Dødsklokkene

Originaltittelen
Det er solardag på øya.
Varmedis som dirrar frå det tørre høyet som ligg på dei nyslåtte markane, glitring i blå fjord, ein frisk vind frå nord og varmt og godt på solsenga i hagen.

Eg kosar meg med ei ny bok, som eg lånte her ein dag då eg var i byen. Eg byrja på neste bok ut i lesesirkelen, Løvekvinnen av Erik Fosnes Hansen, men ho kunne diverre ikkje tilføre akkurat det eg kjende at eg trengte no i ferien. Difor vart eg veldig lykkeleg då eg oppdaga eit gammalt, men ikkje utdatert lånekort på det lokale biblioteket, og fekk lånt ein ny kriminalroman av Dorothy L. Sayers, nemleg Dødsklokkene, som skal vere ei av dei aller beste Lord Peter Wimsey-bøkene, og som relativt nyleg (2005 - boka kom ut første gong i 1934) er omsett til norsk.

Det er eit fiffig plott og eg blir stadig meir glad i amatørdetektiven Lord Peter, sjølv om eg saknar litt av den glamouren ein ofte finn i Agatha Christie-bøkene, med tilårskomne, gretne generalar i digre villaer som har gifta seg oppatt med ei ung, platinablond og svært sexy skodespelarinne med tvilsam bakgrunn. Kjolar, smykker og antikvitetar. Kva meir kan ei jente ønske seg?

Men no er det nok innedilling! Tilbake til boka og solsenga!