Eit landskap som er ditt

Desse stille nettene, når lyktene på andre sida av sundet lagar lysande vegar i vatnet. Å gå heim ei slik natt, høyre brenningane mot stranda og spelet til tjelden i fjøresteinane. Eit lysskjer som dreg seg i ei stripe frå byen, langt der borte på andre sida av fjorden, over øyene rundt, eit gul-lilla skjer i blåsvart nattehimmel.

Eller kveldane, når sola går ned som ei gloheit, dirrande kule bak horisonten. Skyene som lagar lette riss over ein pastellfarga himmel, som ei vakker overdriving. Og mot himmelen: Ein fugl på ein skorstein i svart silhuett.

Dette skal du forlate. Trea som byrjar grønke i byrjinga av april. Fuglane som flyg i plogar over himmelen eller sirklar over sjø og marker. Storspovane som lettar, det trillande spelet deira som minner deg slik om denne øya, om alle vårar og somrar her ute gjennom dei siste tretti åra, ein lyd lada med minne. Som då du høyrte det ein gong på ein iPod i ein kolonihage i Oslo, det var sommar, gav deg slik heimlengt at bringa ville rivne.

Fuglane som sit i alle trea, med dei flokete reira sine klare for nye generasjonar. Som vaglar seg til på tak og skorsteinar, i rader på telefonleidningane som heng i mjuke bogar frå lyktestolpane. Dei små kattane, som snik seg til føtene dine når du går tur på den smale vegen som ligg som ein ujamn ring rundt øya. Dirringa i halsane deira, halane som heiser seg ved synet av deg. Kattar utanfor alle hus, på alle gelender og trapper. Kattar som spring lett frå fjøsen mot våningshuset, til duringa frå mjølkemaskina. Ein traktor i solnedgangen, lukta av fjøs og gjødsel, som du snuser inn som var han angen av syrinar.

Svarte hundar som jagar over gule marker, som snart byrjar spire, som snart skal bli irrgrøne, så irrgrøne mot det blå havet, når sola skin over dei, at dei ikkje verkar verkelege. At du tenker at det ikkje går an, slik du tenker om den neonrosa sola som går ned i havet og i beste fall minner om ein åttitalsakvarell. Ein himmel ingen hadde trudd på om du hadde teke bilete av han, men ville sagt var photoshoppa, var triksa med.

Du sit ved skrivebordet under vindauget med datamaskina og bokmanuset og ser gjerdestolpane lene seg langsetter bytet. Om det går ein grå streng mellom dei, ser du han ikkje. Berre dei mørkebrune stolpane, våte av regn, oppetter bakkekulen, etter sin eigen skeive logikk. Bakken som går ned i eit søkk på midten, som ei amorboge, med granene bak, staute og mørke. I ei bar bjørkekrone landar ei stor kråke. Den svarte skikkelsen: vengene som spreier seg, som på denne avstanden kunne vore eit silkestoff teke av vind, blåse opp ein augneblink, før pusten forlét det og det sokk saman igjen.

Dagen er tam, still, regnet fell nesten usynleg utanfor. Opnar du vindauget høyrer du suset frå det og eit lågt kvitter frå fuglar i graner. Bakom alt ligg fjellet, der fossen fell i ei lysegrå stripe, smalare øvst og breiare dess lenger ned han kjem i fallet. Du ser ikkje rørsla i han, berre veit ho er der. Anar at det blågrå fjellet har rustraude tonar i seg og ser fuglar sirkle, sigle, lande, lette.

Dette skal du forlate. Men snart skal du heldigvis kome att.


Laurdagsspalte i Nationen, 17.04.2010. Foto: privat. Giske.