E-bøker

Foto lånt frå dagbladet.no

Eg har aldri forhalde meg aktivt til fenomenet e-bøker. Eg meldte meg tidleg ut av debatten, eller eigentleg aldri inn. Eg har tenkt at det ikkje har noko med meg å gjere, for meg vil alltid papiret alltid vere det rette mediet, eg kjem aldri til å nøye meg med ein liten skjerm når eg kan ha noko handfast av papir mellom hendene, når eg kan bla, fysisk, kjenne lukta av lim og trykksverte, alt det der.

Men no har det seg eingong slik at eg må forhalde meg til fenomenet e-bøker, fordi eg er forfattar og har eit forlag som vil gjere mi første bok tilgjengeleg i digital utgåve. Det store spørsmålet frå sida eg står på i denne saka er sjølvsagt royalty-spørsmålet, som på ingen måte er avklart enno. Forlaga har få utgifter med å gi ut digitale utgåvene, altså bør forfattarane få oppimot 50 % av inntektene, meiner forfattarane. Forlaga meiner naturleg nok noko heilt anna. Men nok om det, dette er ei sak for forfattarklubbar og -foreiningar, og eg håper vi kjem fram til ein avtale alle kan seie seg nøgde med.

Det har seg også slik at eg har ei lang historie med å vere seint ute med ting, for så å plutseleg bli heilt avhengig av det når eg berre får ut fingeren. Mobiltelefonar, datamaskiner, dvd-spelar, internett, iPod, blogg, twitter, Spotify... Eg er kanskje den einaste i landet som enno ikkje har skaffa seg flatskjerm-tv.

Det einaste eg nokosinne har vore raskt ute med var cd-spelar og minidisk. No bruker eg ingen av dei lenger, bortsett frå cd-spelaren viss eg ein sjeldan gong inviterer til fest.

Og eg er jo avhengig. Både av datamaskin, mobil, internett og iPod. Så korfor insistere på at eg aldri vil skaffe meg lesebrett? Plutseleg ein dag sit eg der, på toget, med ein nett liten sak eg har fleire tusen bøker innpå. Men eg synest faktisk det er ein trist tanke.