I
eg snur, byrjar å gå
skoa søkk i det våte
graset, slit av strå med tuppane
nede ved moloen
ligg ein sandflekk og lyser
eg finn ein sti
og går ned til han
over rullesteinane i fjøra så ned
på den tette sanden, litt våt
eg lagar nesten ikkje
spor etter meg
avtrykka er
svake grunne
II
havet står midt imot
eg set meg
på berget, vaiar
ein strandnellik i ei tue, stuper
ein måse lenger utpå, smaker
salt av vinden
eg kroppar på noko rur
ser ikkje på noko berre har blikket
der
framfor meg
III
døgeret er to strekar
den eine går sola ned bak
havet er endelaust
ingen holmar eller øyar
utover, ingen båtar
pløyer
vatnet berre hav
og himmel
ein fugl flyt på ein luftstraum
i det blå over
havet under himmelen
alt går sakte
tida, eg
kastar noko i sjøen
ein stein
kva som helst
Abonner på:
Legg inn kommentarer (Atom)
4 kommentarer:
Du må gi ut diktsamling, Aina.
Så fint at du synest det! Eg har veldig lyst og jobbar med dikta litt sånn jamnt og trutt.
Det fine med å skrive dikt er at en kan jobbe med det innimellom andre ting (jobb, barn, annen skriving.) Ikke at det er venstrehåndsarbeid akkurat - tvert i mot. Men prosa krever mer sammenhengende tid, flere timer om gangen. I hvert fall er det slik for meg.
Ja, det er sant.
Ein kan endåtil skrive dikt på gata medan ein går. Ein må berre hugse å sjå opp når ein kryssar vegen.
Legg inn en kommentar