I går fortsette eg å lese i Americana, og forstod umiddelbert korfor eg ikkje har sett boka tilbake i hylla. Det er jo bra! Det er jo det det er.
Eg kom inn midt i eit femtitals cocktailparty i øvre middelklasse, og såg med det same at DeLillo ikkje berre er pratsam. Han er også konsis, sparsam, og overraskande. Etter ei skildring av ein situasjon kan han kome med ei setning som liksom bryt med det eg ventar meg, som tilfører noko nytt om hovudpersonen, ei setning som utvidar biletet. Han forklarer ikkje den setninga. Han går til avsnitt.
Angåande illustrasjonen, så er Burt Lancaster hovudpersonen sin helt. David Bell er ein vakker, ung mann, med eit usedvanleg bra drag på damene, noko han er veldig klar over. Dette gjer han imidlartid ikkje usympatisk. Eg tenker meg at han ser litt ut som Burt L. At det er slik DeLillo har sett han føre seg.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar