Krim = sjuk

Eg har feira sommaren og det fine vêret, med å vere sjuk og innesitjande/ -liggande i tre dagar. Det er sjølvsagt urkeisamt, og det er berre den første dagen tanken "no kan eg kose meg med day time tv" verkar forlokkande. Men ein god ting har iallfall kome ut av det, og det er at eg har fått lese eit par av dei 45 ulesne i hylla (og oppdaga minst 5 ulesne til, men det er ei anna sak). Og valet har falle på følgjande bøker:

Først las eg Den døde kjem tilbake, som er den einaste av Patricia Wentworths klassiske kriminalromanar som er omsett til norsk. Miss Silver på nynorsk var ikkje så verst. Plottet var ikkje så verst, heller, sjølv om det som vanleg i alle Wentworths bøker manglar det store klimakset i oppklaringa vi alle ventar på, og er så godt vane med frå bøkene til Agatha Christie og Dorothy L. Sayers. Deretter las eg Garmanns sommer skikkeleg nøye, og koste meg med alle dei små, fine detaljane i illustrasjonane til Stian Hole. Dette var sannsynlegvis etter at eg hadde lese teksten hans i Årboka Litteratur for barn og unge 2008, der det også stod om Marit Kaldhols Kino (begge desse bøkene vart prislønte i 2006), - som er noveller for unge som alle byrjar med same setninga: "Handa held den store saksa", men utviklar seg i alle slags retningar etter det -, for eg las også Kino like etter.

Så byrja eg på neste krimroman, og denne gongen var det P.D. James og hennar førstebetent Adam Dalgliesh som - eg heldt på å seie - fekk unngjelde. Novel. Eg har lese ut 2/3 av boka, og er ikkje like skuffa over P.D., som eg er over dei fleste andre nyare krimforfattarar. P.D. er trass alt kjent for å ha behaldt noko av elementa frå den klassiske, britiske krimen, og derfor er det ikkje like keisamt å lese om Dalgliesh, som om dei fleste andre fordrukne, skilte, operaelskande, mannlege detektivane der ute. Dalgliesh er, til forandring, lyrikar og verkar ikkje særskilt fordrukken, iallfall ikkje i denne boka, Det svarte tårnet.

Men no er eg frisk, så når eg har lese ut denne siste krimboka, er det tilbake til kvardagen og den seriøse litteraturen... (her hadde det passa med eit geipesmileteikn)