Vanlege reaksjonar

Folk er stort sett veldig interesserte når dei får høyre at eg skal gi ut min første roman om eit par månader. Entusiastiske og ektefølte gratulasjonar følgjer, og saman med desse det naturlege spørsmålet om kva boka handlar om, og deretter, korfor eg har vald å skrive om akkurat dette temaet. For dei som ikkje synest ein historisk roman om blodskam heilt er tingen, plar spørsmåla å døy ut omtrent her. Med dei som framleis er interesserte, fortset gjerne samtalen ei lita stund til.

Det er ikkje så mange som umiddelbart tenker seg at denne romanen eg har skrive kan vere for noko anna målgruppe enn for vaksne, så når det kjem fram at det er ein roman for ungdom, kan det interesserte "åja" endre karakter ein smule. Når dei i tillegg får vite at boka er på nynorsk, er det nokre som får eit behov for å trøyste meg for dette dårlege valet eg har gjort, kva med å både skrive for ungdom og på nynorsk, med å til dømes føreslå at eg kan omsetje boka til bokmål, slik at eg får selt litt meir. Dei kan også trøyste meg med å seie at eg kan jo skrive mi neste bok for vaksne (slik at eg kan bli ein "skikkeleg forfattar", eg òg, og sjølvsagt då få denne omsett til bokmål, slik at dei som har litt tungt for det også får ta del i gleda).

Andre spør meg entusiastisk om eg har tenkt å skrive fortsetjing på boka, og det aner meg at deira førestelling om kva ein historisk roman er, baserer seg på dei godt selgjande seriane (på bokmål) vi kan finne i hyllene på Narvesen, eller kanskje Innhaugbøkene og serien om Julie av Anne Karin Elstad.

Det er ikkje så ofte eg fortel at eg har skrive ein roman i poetisk prosa.

Nei, det er ikkje så lett å få andre til å forstå at dette faktisk er noko eg har vald sjølv, at eg gjorde det som kjentest rett, som eg ville gjere, og som eg er veldig glad for at eg har gjort. Men eg er sikker på at dei er glade på mine vegne, sjølv om dei synest eg er litt rar.