Markens grøde

Éin ting oppnådde iallfall gårsdagens teaterforestilling på Nationaltheatret:
Å få meg til å ønske eg i staden for å vere der, hadde brukt 3 1/2 time av mitt liv til å lese meg nokre sider inn i det eigentlege meisterverket, nemleg boka Knut Hamsun fekk Nobelprisen for.
Minn meg på å aldri meir sjå ein klassikar maltraktert av regissør Sebastian Hartmann.

Men noko må der jo ha vore som appellerte?
Jau, glimt av lykke fanst. For det meste brakt fram av anten scenografien, som tidvis var reint magisk (brun, luktande borkmold som raser frå taket og fyller golvet i det kvite scenerommet; regnet; dei store speglflatene som speglar og forvrenger skodespelarane og reflekterar publikummet i den ærverdige teatersalen) eller sjølve teksten, passasjane der det er Hamsun vi høyrer, den poetiske, skildrande, unike Hamsun.
Og skodespelarane var jo stort sett gode, sjølv om der var ein del merkelege måtar å gjere det på, som å framføre replikkane utan innleving, spottande, som var dei berre tekst, berre ord, eller å rope, heile tida rope, brøle, skrike.

Kanskje er Nationaltheatret rett og slett for avansert for meg.
Kanskje burde eg halde meg til dei meir tradisjonelle oppsetjingane av dei klassiske stykka, slike som dei noko mindre ærverdige kulturinstitusjonane ikkje ser seg for gode til å sette opp.
Det er nok meir i mi gate. Eg ser jo ikkje eit klassisk stykke for å lære noko om regissørens banale visjonar. Eg ser det for teksten sin del. For litteraturen det spring ut frå. For teksten brakt til liv på ei scene.