Om å vere

I kor stor grad vél vi den vi er?
Er eg eit resultat av "den eg er" eller "den eg har vald å vere"?

Eg hugsar då eg flytta heimefrå for å studere i Trondheim.
Etter tjue år med å bevege seg innanfor ei fast avgrensa personlegdomssfære, godkjent av dei andre, hugsar eg at eg tenkte: "Når eg kjem til Trondheim kan eg velge kven eg vil vere".

Eg tenkte ikkje: "Når eg kjem til Trondheim kan eg vere den eg eigentleg er", nei, eg tenkte at der hadde eg fridomen til å velge, til å framstå som det mennesket eg ønska å vere, til å velge kven dei andre skulle sjå, og til å velge å ikkje bry meg om kva dei andre tenkte.

Fridomen var personleg og handla om å kunne vere synleg, men likevel usynleg.
Og hos meg kom den til uttrykk i at eg gjorde meg nettopp meir synleg.

Er eg framleis den jenta eg var før eg flytta til Trondheim? Er eg framleis den jenta eg var i åra på NTNU, 3B og Jesper Nattmann? Er eg den same jenta no, som eg jobbar og bur i Oslo? Måtte eg gå gjennom den viljestyrte transformasjonen for å kome dit eg er i dag, eller har eg berre plukka fram ein av mange mulege eg og vald å fokusere på denne? Er eg eller har eg vald å vere? Kor mange eg finst der? Og finst der ein essens eg aldri vil kome utanom?