Litterære landskap

Noko av det finaste med å lese bøker, er dei landskapa som dannar seg utifrå historiene og som set seg fast inne i meg ein stad, for seinare å dukke oppigjen som gode minne om stadar eg kjenner godt.

Det er ikkje så viktig kva for ei bok det er, men det er dei bøkene som gjer mest inntrykk som også gir dei finaste landskapa å dra tilbake til.

Frå Et skilt ved korsveien har eit 1600-tals Oxford med gjørmete gater sett seg fast i meg. Landevegar med djupe, sleipe kjerrespor.
Frå Buzz Aldrin... dei vide, grøne markane på Færøyane, det blå havet, den store, grå himmelen.
Frå Prosessen endelause, smale trappeoppgangar i mørkt, ubehandla treverk både i trappa, veggane og taket. Loftsrom dekt av det same treverket, boder med berre reisverket av veggane igjen med kontor innanfor, dagslys frå små vindauge i skråtaket, tett luft.
Frå andre bøker er det personar eller små hendingar som sit fast. Frå Lasso rundt fru Luna ein togkupè med ein bror i overkøya, frå Sangen om den røde rubin ei natt i ein park, eller saltsprøyten på dekket på Hurtigruta.

Eg likar desse landskapa. På ein måte er dei mine. Dei kan kome til meg i små glimt innimellom, nesten som draumerestar. Noko eg føler eg kjenner så godt, men som likevel ikkje er heilt verkeleg.