Livet med Mac. Dag 4

Dette er sikkert kjempekjedeleg for alle andre enn meg, men eg må berre fortelje kor utruleg forelska eg er i min nye Mac. Det er rett og slett ikkje til å tru. 

Deilige tastar og fantastisk biletkvalitet, viss ein t.d. skal sjå ein film eller den siste episoden av ein NRK-krimserie ein ikkje har fått med seg fordi det sendast så seint og ein framleis er kommunal arbeidstakar. Lyden er også god. 

Og sidan eg har skaffa meg trådlaust nett i same slengen og maskina har seks timars batterikapasitet, kan eg ta ho med overalt. Til dømes opp i senga. Og sidan ho nesten ikkje blir varm er det ikkje noko problem å ha henne på fanget så lenge eg berre måtte orke. Ikkje bråkar ho, heller. 

Men det aller beste er dette: Ho gir meg lyst til å skrive. 

Livet med Mac. Dag 2

Og då er alt i orden igjen.
Forsvunne filer er gjenfunne på gamle-pcen, den nye maskina er på nett, eg har installert Office-pakke og overført tekst- og biletfiler frå den gamle maskina. No gjenstår det berre å finne ut korleis eg skal få alt til å fungere slik det høver meg best, utan å lese for mykje i manualen (far min skreiv i går til meg på facebook at instruksjonsbøker er for sveklingar, og far sin skal ein som kjent høyre på).

Den største utfordringa så langt (med unnatak av alt eg nemnte i førre bloggpost, som må seiast å vere nærast som ei krise å rekne, men gusjelov [sic] ikkje så stor krise at ho ikkje løyste seg) er å få visning i fullskjerm, slik eg er van med frå Windows-verda. Først no, etter at eg har kjøpt meg den lekre, nye MacBook Pro som han tilrådde så sterkt, innrømmer kollegaen min at nettopp dette med manglande fullskjerm-visning er noko av det operativsystemet har fått sterkast kritikk for. Men det er kanskje ei tilvenningssak. Det vil vise seg.

Elles er eg nøgd. Tastaturet er deilig å trykke på, skjermen har så høg oppløysing at det er ei nyting å sjå bilete og film, og eg liker dei små symbola som hoppar opp og ned i nedre skjermkant når ein gjer noko med eit program. Ho er også usannsynleg rask, samanlikna med gamle-pcen, eller gamle trufast som vi får kalle han, heretter, som i den mogne alder av fem år var både treg, kokvarm og bråkete. Den nye er lett, kjølig og musestille.

No gjenstår det å sjå om dette nye vedunderet vil føre til betre tekstar. Er det truleg?

hjartesukk fr[ ei krasja maskin

det var dagen nye/macen endeleg kom i hus.
andektig pakka eg opp, l;fta det vesle vedunderet ut, kjente kor lite det vog, plasserte det i fanget.
eg kopla til straum, og sette i nettkabelen.
er ikkje noko datageni, og trudde, sikkert noks[ naivt, at det skulle funke av seg sj;lv.
den gong ei.

eg skrudde deretter p[ gamle/pcen, gamle trufast, den tunge, varme og br[kete f;lgjesvennen.
men der var det ogs[ noko gale. ingen word/filer i sikte, ingen mapper med tekstar eller bilete. kva har skjedd_ undra eg.

ganske raskt kom eg p[ at eg heldigvis har lagra det aller meste p[ ekstern harddisk, slik at det nye romanutkastet, og alt anna av verdi, gusjelov *som dei seier p[ austlandet( er trygt, med unnatak av dei aller seinaste *og er det no vi skal seie gusjelov igjen, nok s[ sparsame( redigeringane, kan hende.

men s[ var det dette med [ f[ macen p[ nett. ikkje tale om. eg har pr;vd og pr;vd, alt SKAL vere greitt, men er det openbert ikkje.
s[ pr;ver eg [ rope ut i min v[nde her p[ internettet, men oppdagar raskt at den nynedlasta Internet Explorer 8, som blei lasta ned mistenkeleg like f;r datakrasjet, ogs[ har medf;rt u;nska amerikansk tastatur.
s[ no finn eg ikkje eingong sp;rsm[lsteiknet.
kva skal eg seie_

dei treng kanskje ikkje stille sp;rsm[l i amerika.

All I really, really want...

... er ein ny laptop som ikkje blir så varm og treg at eg må skru han av etter å ha surfa frå meg, i staden for å endeleg setje meg til å skrive, slik eg eigentleg vil.

Jepp. Det er alt eg vil ha. Mhm. Greier meg med det. Datautstyr. Det er tingen.