Ettermiddag i november

Sola går bak fjellet klokka tre. Litt seinare byrjar himmelen å endre seg. Eg set meg ved det blå bordet, under det vestvendte vindauget på loftet. Her ser eg sola gå ned, farge himmelen. Ser skyene. Ein kinesisk drage, mjuke fiskebein, nokre lette, lange, som driv. Silhuetten av Høybakkhuset og det store treet.

Bilane byrjar gli langs vegane i firetida. Lysa frå lyktene, inn framom husa, heime frå arbeid, snart kjem middagen på bordet, dette gule lyset frå kjøken i middagstida, den lune varmen der inne, kanskje doggar det litt på glaset. Hender som set fat og glas på bordet, som set frå seg skåler og panner. Kroppar som finn plassar, hender som forsyner seg, heller drikke i glasa, ausar på fata. Hender som et og munnar som tygg. Små barn som luktar slik små barn gjer: grønske, vaskepulver, noko mjukt, noko barnleg. Og mor og far som er komne frå jobben, som er slitne i auga, i kroppane, som vil sove. Kanskje ein liten gut som tygg med open munn. Kanskje ein liten kropp som må fortelje om alt han har gjort i dag.

Ettermiddag i november og sola går ned framfor auga mine. Eg vil berre skrive om solnedgangar. Men det er ikkje solnedgangar i ein skog i heite sommarveker, berre ei sol som duppar seg før ho kjem opp att. Ikkje som dette. Ikkje solnedgangar i november, ettermiddagar i november, med havet og lyset frå havet, lyset frå havet og himmelen over havet og silhuetten av det huset vi kjem frå mot himmelen og lyset og fargane og havet i november. Og mitt eige andlet som snart stig fram i glaset.