Som ei plutseleg innsikt

Ein gong blir eg kanskje så blasert at eg ikkje får dei lenger, at dei ikkje slår meg, med full kraft, som plutselege innsikter - alt dette eg eigentleg veit, eg veit det jo, med fornufta, at det er slik, likevel føler eg det ikkje før det plutseleg slår meg.

I går var det Camilla Collett som gjorde det.
Eg tenkte på Camilla Collett og på eitt av dei neste skriveprosjekta eg planlegg og grunnar over, og det slo meg: Men eg kan jo skrive om akkurat det eg vil!

Og eg kjente meg så fri!
Akkurat det eg vil!

Så slo det meg at eg faktisk skriv. At eg får gitt ut bøker. Ikkje berre ei, men ei til. Og etter det, kanskje ei til. Pang! sa det og eg kjente meg så ufatteleg lykkeleg og heldig og framtida strekte seg som ein lys og varm veg framom meg.
Det fanst ingen hindringar, berre varme, berre glede, berre fridom og plutselege innsikter, som slo meg med full tyngde, som røska meg frå jorda og heiv meg langt opp i lufta.

Det heng framleis litt att i meg. Som ei lett bobling i bringa, eg unner alle å vakne slik til ein ny dag.