Ei lita kosebok

Eg har vore sjuk og heime frå jobb eit par dagar, og kva passa då betre enn å lese den vesle boka En uvanlig leser av Alan Bennett, som eg snappa med meg frå tilrådd-hylla på biblioteket her om dagen?

Den uvanlege lesaren er den britiske dronning Elisabeth II, som plutseleg og nokså uventa byrjar å fatte sterk interesse for litteratur og lesing. I så sterk grad at ho blir relativt uinteressert i alt anna, til bekymring og irritasjon for det kongelege hoffet og den britiske regjeringa.

Det er ei søt, lita bok, som passar fint ein dag (eller to) du treng noko lett og hyggeleg, som kan kvikke deg opp, utan å verke fordummande. Ein bieffekt er at eg blei underleg freista til å ta fatt på Proust.

Her er eit lite utdrag frå ein soare der dronninga har invitert dei store, nolevande, britiske forfattarane, men blir noko skuffa over dei frammøtte:

En skotsk forfatter var særlig skummel. På spørsmålet om hvor han fikk inspirasjonen sin fra, sa han biskt: "Man får den ikke, Deres Majestet. Man må ut og finne den."

Når hun faktisk - nesten stotrende - klarte å uttrykke sin beundring, i håp om at forfatteren ville fortelle hvordan han var kommet til å skrive boken, da fant hun sin entusiasme feid til side, for han insisterte på å snakke, ikke om den bestselgeren han nettopp hadde skrevet, men om den han holdt på med nå, om hvor sakte det gikk og at han dermed, idet han nippet til champagnen, var verdens mest ulykkelige menneske.

Forfattere, avgjorde hun raskt, var det antakelig best å møte i romanene deres, og var like mye produkter av leserens fantasi som personene i bøkene. Og heller ikke virket det som om man hadde vist dem en vennlighet ved å lese det de skrev. Det var snarere de som hadde vist henne en vennlighet ved å skrive det.