svake penneavtrykk, uleselege

Eg skreiv eit referansenummer på handa mi, og tenkte på kor lenge det er sidan eg har skrive noko som helst der.

Før stod der jo alt muleg.
I love Jim, med lilla penn. Bandnamn. Ein teikna blome, eit hjarte, mange hjarte, busstider, telefonnummer.
Så stod der ting inni handa: ting som var hemmelege, namn, jukselappar, songtekstar, linjer ein skulle kunne utanat.
Og når ein vaska seg eit par gongar byrja pennestreken sprekke, falme. Det blå blei meir lilla, det svarte meir grått. Så gjekk vi rundt, med svake penneavtrykk på huda. Uleselege.
Så spurte kanskje nokon: har du skrive på handa di? Kva skreiv du der?
Og kanskje svarte du, og kanskje ikkje.

Og i bøkene dine skreiv du namnet på han du elska med ørsmå bokstavar. Så små som overhovudet muleg, slik at ingen andre enn du skulle klare å lese det. Og sjølvsagt skjønte alle då at det som stod der, det var noko skikkeleg viktig og hemmeleg! Og sjølvsagt klarte dei å tyde det, med dei skarpe, unge auga sine.

Og no skriv du ikkje namnet hans nokon stad. Eller gjer du det? Skriv du namnet hans i bøkene dine? Skriv du namnet hans på handa di? Kunne du gjort det? Men tenk om nokon såg!