Dei store blir, dei små forgår?

Ein poet eg er blitt litt kjent med fortalte at han alltid må spørje etter skrivepapir på kafear og restaurantar. Han gløymer nemleg å ha med notatboka, og når dei gode formuleringane kjem må han skrive dei ned med det same, elles forsvinn dei.

Så får han kanskje ei heil bestillingsblokk som han krotar noko ned på. Kanskje puttar han arket eller arka i lomma, eller tek med heile blokka, kva veit eg. Kanskje har han eit enormt lager av halvbrukte bestillingsblokker heime i leilegheita si.
Og av og til er setninga så god at ho var verd bryet. Og andre gongar ikkje. Men slikt veit ein ikkje før etterpå. Og ein kan jo ikkje gå glipp av potensielt geniale formuleringar berre fordi ein ikkje har skrivepapir!

Så er det nokon som fnyser. Herregud, seier dei. Slikt forsvinn jo ikkje. Idear forsvinn jo ikkje, om dei er gode nok! Og til ein viss grad har dei jo rett. Dei store og gode ideane blir verande, sjølv om ein aldri skriv dei ned. Dei som har livskraft og potens og ikkje avheng av ei einsleg formulering.

Men kva med alle dei små, fint uttenkte formuleringane av den vesle ideen? Blir dei verande? Er det ikkje snarare slik at vi risikerer at dei aldri kjem tilbake viss vi først gløymer den første, fine samanstillinga av orda?

Dette veit vi ikkje. Dette vil vi aldri få vite.
Dei nye forsøka våre på å formulere det tapte vil for alltid bleikne i glansen av det vi mista. Så då skriv vi det ned, då, med det same vi kjem på det. Så har vi det. I tilfelle det var ein glimt av geni som fekk oss til å tenke det. Sjølv om det kanskje ikkje var så genialt, likevel, når det kom til stykket.