Tekst vs. regi

Er det i orden at regien endrar historia til ein tekst? At teksten blir skjult i regikon-septet? At den sceniske framstillinga fortel ei heilt anna historie enn teksten?

Dette er aktuelle spørsmål i kjølvatnet av denne helgas oppsetjing av Marit Kaldhols Sommarfuglhonning på Det Norske Teatret, som ein del av Norsk Dramatikkfestival/ Samtidsfestivalen.

Stykket handlar tekstleg sett om ei kvinne som kjem tilbake til barndomsheimen etter mora sin død, og etter kvart innser at forholdet mellom henne og mora ikkje var eit godt forhold, men eit incestuøst overgrepsforhold. Etter bearbeiding for scena er imidlartid denne historia endra, til å bli ei historie om Natascha Kampusch og ein kidnappar som kler seg ut som mor og som har ei slags dobbeltrolle overfor den kidnappa jenta; på den eine sida som seg sjølv, altså ein mannleg kidnappar, og på den andre sida "mor" i eit forskrudd rollespel.

Dramatikaren sjølv sa at den kanskje største forskjellen mellom hennar tekst og den sceninske framstillinga, er grunnstemninga. Der teksten hennar er stille, er den sceniske framstillinga støyande. Ho sa at ein må rekne med at teksten blir endra når ein leverar han frå seg på denne måten, men at ho nok hadde venta og håpt at han i større grad ville blitt behaldt slik ho skreiv han og i tråd med det ho sjølv såg for seg medan ho skreiv stykket. Konklusjonen i debatten etterpå synest å vere at dersom ein skal gjere så dramatiske endringar med ein debuterande dramatikar sin tekst, bør der også vere anten ei opplesing av teksten som kontrast, eller to ulike oppsetjingar - ei som følgjer teksten, og ei som ein kontrasterande adapsjon.

Interessante spørsmål. Eg skulle gjerne likt å høyre/ lese/ sjå stykket slik det var skrive.

Elles blei det referert til denne bloggen under intervjuet med Marit Kaldhol etter framsyninga. Intervjuaren hadde tydelegvis googla litt og kome over diskusjonane her i bloggen. Det er alltid morosamt å bli lesen!