Eg har lese ut "Arild Asnes, 1970".
Kanskje vil den for alltid stå som ei av dei bøkene som ga meg mest. Det er ikkje utenkeleg.
Likevel føler eg meg ikkje nærare kommunismen.
Eit siste sitat må eg gi. Det er frå side 141-142.
"Hans liv hadde vært preget av pubertet til han var 25 år. Til han var 25 år hadde hans liv, det han sto midt oppe i, vært en avglans, en ufullkommen, ja latterlig (ja alt den gang opplevd som latterlig) gjenspeiling av pubertetsutopiene, som han søkte, i alt han ikke fant. Han hadde vært besatt (så sterkt kan det nok sies, dessverre) av lengselen etter ”det fullkomne øyeblikk”, ”den fullkomne kvinne”, ”det fullkomne kunstverk”"
Abonner på:
Legg inn kommentarer (Atom)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar