Eit vindauge mot vest

Eg vil berre skrive. Det er ikkje berre å skrive.

Frå tid til anna stoppar det opp. Eg blir einspora og ingenting anna betyr noko, men hovudet er tomt, hendene er tomme. Eg har ei blank side framfor meg, eg skriv noko, tilfeldige ord, dei har ingenting føre seg.

Eg prøver å få det til å losne. Eg går tur, eg sym, eg drikk kaffi. Det kan hjelpe å gjere noko anna nokre dagar. Det kan hjelpe å gå på kunstutstilling, konsert, opplesing. Det kan hjelpe å lese ei bok. Det kan hjelpe å reise ein stad.

Min stad er ei øy. Ei lita øy, flat og grøn med kvite strender. Min stad er ei øy i havet, ei øy mot havet, mot vind og regn. Mi øy er ei øy i storm, ei øy i sol, ei øy med fuglar i flokete reir: det blir vår på øya, i hagen kjem blomstrar. Mi øy har eit hus i hagen. Mi øy har eit hus kor eg voks opp. Eit hus med mange rom, eit hus eg har flytta rundt i, frå etasje til etasje.

No søv eg oppunder mønet, under skråtaket. Når det regnar, regnar det rett over hovudet mitt. Når det blæs ristar det i veggene, eg høyrer døra kakke svakt mot karmen. Eg søv på bestemor sitt rom. Eg søv i senga hennar, hennar ting i nattbordskuffa, hennar bøker i bokskapet. Eg liker å bu på rommet hennar, liker at nokon er her. At nokon dreg ned rullegardina. At nokon skrur på omnen. At nokon ser ut vindauget: ei ørn som sirklar i rolege spiralar, lenger og lenger ifrå meg.

Eg vil skrive på loftet. Ei heil leilegheit står tom i huset etter at bestemor kom på heim: to stover, kjøken, tre soverom. Den eine stova har vindauge mot sør, mot skarpe fjell, ein by. Sola fargar fjella, skodda løyner dei. Eg finn eit bord på låven. Eit blåmåla trebord med klaffar. Eg dragsar det ned dei overgrodde steintrinna, gjennom hagen, over grusen, opp ei trapp, inn på badet. Eg vaskar bordet. Så ber eg det opp endå ei trapp. Eg set det under vindauget på stova. Det passar ikkje. Det står ein sofa der, eg kunne flytta han, men eg vil ikkje flytte han, det er ikkje mi stove.

Eg ber bordet inn på soverommet. Det har eit vindauge mot vest, mot sola som går ned bak silhuetten av huset der mor mi blei fødd. Eg set bordet under vindauget, finn ein stol frå kjøkenet. Med det same eg set meg skjøner eg at dette er staden. Om eg opnar vindauget og det er vår høyrer eg storspovane på marka. Dei går og dreg makk frå jorda, der potetåkeren var. Når ein av dei lettar, trillar han spelet sitt over markene og husa. Om eg opnar vindauget og det er sommar kan eg høyre regnet falle, stilt som ei kviskring i graset.

Eg kan sitje her og skrive. Eg kan skrive alt under vindauget. Om det er vinter, rett oppunder jul, kan eg sjå lyset gulne og bli vekke bak fjellet. Ein halvtime seinare skin det opp ute i havet. Bilane byrjar gli langs vegane. Lysa frå lyktene, inn framom husa. Snart er det middag. Det gule lyset frå kjøken i middagstida, den lune varmen, dogg på glaset. Hender som set fat og glas på bordet, skåler og panner. Kroppar som finn plassar, hender som forsyner seg, heller i glas, ausar på fat. Kroppar som et og munnar som tygg. Små barn som luktar slik små barn gjer: grønske, vaskepulver, noko mjukt, noko barnleg.

Alt dette ser eg, til mørkret kjem og lukkar meg inne: mitt eige andlet stig fram i glaset.

Laurdagsspalte i Nationen, 5. februar 2011. Foto: privat, Giske.