Eg har lese novellesamlinga til vinnaren av Tarjei Vesaas´ debutantpris 2008, Køyre frå Fræna av Lars Petter Sveen.Det eg liker med å lese noveller er korleis ein kan hoppe inn og ut av teksten, utan å stå i fare for å gløyme eller gå glipp av noko heilt essensielt. Eg liker alle desse korte historiene, desse ulike forteljingane, menneska, perspektiva. Eg liker at forteljingane har ein raud tråd. Som til dømes at dei handlar om folk frå ein spesiell stad, som både debutboka til sambygdingen min Ronnie MAG Larsen, OFFA - forteljingar frå ei øy, gjorde, og som altså debutboka til Lars Petter Sveen gjer. Begge bøkene kom for øvrig ut våren 2008, utan at eg kan hugse at det blei gjort noko poeng ut av det.
Tekstane i Køyre frå Fræna er stort sett ganske korte, dei har stort sett ein mannleg, relativt ung hovudperson, og forteljarstemma er stort sett ganske lik frå novelle til novelle, sjølv om personane det gjeld ser verda frå vidt forskjellige stadar, frå narkosmuglaren til demonstranten til den klatrande karrierepolitikaren. Til saman belyser dei ulike delar av bygdelivet, av livet på Fræna og dei ulike folka som bur der. Og av menneskelivet, må ein vel kunne seie. Det mannlege, hovudsakleg.
Tekstane er godt skrivne. Lars Petter Sveen kan å skrive. Han er flink til det, og han meistrar sjangeren. Likevel er det noko som vantar for mitt vedkomande. Novellene går ikkje inn på meg. Dei fangar meg ikkje, berører meg ikkje. Dei blir verande historier om folk eg ikkje kjenner meg igjen i. Det er noko distansert over dei, endå så sterke og dramatiske situasjonar dei skildrar.
