Biblioteksommar

Tenk å skrive på eit slikt bibliotek (Trinity College, Dublin).

Eg søker tilflukt på biblioteket. Ute regnar det og er lummert. Sommar i Oslo. Slik har det vore dei siste åra. Varmt og vått og klamt.

Eg har planlagt å skrive denne sommaren, skrive heile juli. Ikkje ein brun bikinisommar på stranda, men ein bleik skrivesommar innandørs. No hadde eg ikkje blitt brun likevel, i dette vêret, det er like greitt å arbeide. Men kor skal eg gjere av meg?

Då eg kom tilbake til byen for nokre dagar sidan var huset eg bur i dekt av stillas og grøn netting. Leilegheita er grøndunkel og klam, eg kan ikkje ha balkongdøra open om natta, nokon kan klatre rett inn. Om dagen står arbeidarane utanfor vindauga med kvite arbeidsklede og skyggeluer og kikar inn på meg. Dei piggar den gamle murfasaden og legg på nye lag med murpuss, seinare skal det bli vaska og måla. Murklumpar drattar nedetter stillaset, smell og kling mot stålkonstruksjonane. Balkongen er trist og full av murstein.

Eg får klaustrofobi i den mørke, tette leilegheita. Ikkje dagslys og ingen stad å gjere av seg utan å bli glodd på, for eg orkar ikkje leve eit liv bak stengde gardiner, i kunstig lys. Så eg rømmer. Kanskje er det godt med miljøendring. Kanskje har både eg og skrivinga godt av nye omgivnadar å arbeide i?

Eg prøver min lokale biblioteksfilial. Ein god ting med å bu i ein storby er at biblioteket er lett tilgjengeleg overalt. I alle bydelar – som er som småbyar i byen, med skule, kyrkje, kafear, parkar, sushisjapper, vinmonopol, postkontor, kanskje ei elv – er det eit bibliotek. I min bydel ligg det i fem minutts gangavstand frå der eg bur. Eit stort og lyst bibliotek med godt utval for både store og små. Svale lokale med utsikt mot gata, der dei blå trikkane glir forbi og allslags menneske passerer, til fots og til hjuls.

Eg blir stadig meir glad i biblioteket dess eldre eg blir, både som kulturinstitusjon og som opphaldsstad. Eg bruker det mykje, både for å sjekke ut ny og gammal skjønnlitteratur og for å finne bakgrunnsstoff til skrivinga. Eg låner filmar og les aviser og tidsskrift når eg er innom. Eg trivst på biblioteket. Folkebiblioteket bruker eg mest, men eg har òg stor glede av dei gode spesialbiblioteka. Både det moderne Universitetsbiblioteket og det ærverdige Nasjonalbiblioteket, med sine flotte salar og rom, med sin vakre lesesal og endelause utval av alt ein måtte ha behov for å slå opp i. Ein god stad å arbeide på.

Biblioteket er nesten for godt til å vere sant. Her kan ein låne all slags litteratur og om dei ikkje har det du treng, bestiller dei det til deg. Ein kan låne ei bok i Bodø og levere henne i Grimstad utan ekstra kostnad. I tillegg ser bibliotekarar alltid ut til å vere fine menneske. Eg har sjeldan treft nokon som ikkje gjer det dei kan for å hjelpe lånarane. Bibliotekarar må vere ekte idealistar, som lever med og for litteraturen. Kva skulle alle litteraturelskarar gjort utan dei? Og kva skulle vi forfattarar gjort? Ei bok kan forsvinne frå bokhandelen og vere utselt frå forlaget, men i biblioteket døyr ho ikkje. Iallfall ikkje på veldig, veldig lenge.

Endå ein trikk glir forbi og eg har allereie fått gjort ein god del av dagens dont. Det var effektivt å skrive her, eg prøver igjen i morgon.

Spalte i Nationen, laurdag 9. juli 2011.