Kjensla av haust. Dette svale draget i slutten av august, som blir stadig svalare til det blir kjølig i september. Soldagar i slik luft, det er skulestart for meg. Og skulestart, det er haust. Eg gledde meg alltid til sommar, og når sommaren kom og hadde vore ei stund, gledde eg meg alltid til haust. Skal tru kva som vil skje denne hausten? Dette skuleåret? Kven vil eg møte, kva vil eg oppleve? Det låg ei forventning over hausten, ei sitring i magen. Det var som å byrje på nytt, ei ny, blank side i boka, som eit eventyr.
Det blei ikkje betre med åra. Då eg flytta til Trondheim for å studere var dette med haust nesten litt for nervepirrande. Alt var nytt og for meg til å oppdage heilt på eiga hand. Eg skulle bu for meg sjølv for første gong. Eg innreia hybelen min så godt eg kunne, han var tolv kvadratmeter inkludert eit lite bad. Der stod det eit klesskap, ein skrivepult og ei seng. Det var ikkje lov til å spikre noko inn i veggane, så eg måtte henge bileta opp i strengar frå ei list. Den første tida hadde eg ikkje tv eller datamaskin, berre stereoanlegget mitt, nokre bøker. Eg sat ved skrivepulten om kvelden, om eg ikkje var ute med alle dei nye vennane eg hadde fått i eit jafs dei aller første studiedagane, og skreiv i dagboka. Eg såg ut vindauget, ut på den mørke, ukjente kvelden der ute, høyrte på musikk og skreiv. Alt var eit eventyr. Å gå på butikken og handle til mitt eige hushald. Å kjøpe zalo, oppvaskbørste. Å lage sin eigen mat.
Men også åra som kom skulle hausten vere noko spesielt for meg, sjølv om eg etterkvart hadde budd lenge i Trondheim og var van med studenttilværet. Det var alltid noko nytt som kunne skje, nye fag å byrje på, nye medstudentar, nye kjærastar?
Og så tok det slutt. Eg blei ferdig utdanna og byrja å jobbe. Brått var haust berre haust. Ikkje denne herlege kriblinga når sommaren (endeleg) var over. Ikkje dette rastlause utolmodet etter nye opplevingar. Berre kvardag. Ikkje fått nok ferie, ikkje noko nytt å sjå fram til, berre same tralten som alltid. Stå opp til same tid kvar dag, hoppe i dusjen, hive i seg maten, kaste seg på sykkelen, håpe det ikkje regna. Stemple seg inn på jobb, ta med ein kopp kaffi frå traktaren og setje seg ved datamaskina. Bruke dei første minutta på å sjekke e-posten, sjå overskriftene på nettavisene, så byrje arbeidet. I sju timar og trettifem minutt ved denne kontorpulten. Same om det var haust, vinter, vår eller sommar.
Det er kanskje difor eg føler eg har fått eit nytt liv desse siste åra. Plutseleg er hausten igjen noko å sjå fram til, noko som fyller meg med kribling og forventning. For no er det bokhausten eg ser fram til. Alt som skal skje, alle eg skal møte, alle stadane eg skal reise. Som eit lite eventyr for kvar nye bok. Og no er han her. Bokhausten er komen.
Laurdagsspalte i Nationen, 4. september 2010
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar