Utsikt frå skrivebordet

Der spring den svarte hunden igjen. Fort, langsetter vegen, over markene, gule no, etter vinteren. Snart byrjar dei spire igjen.

Bakkekulen går ned i eit søkk på midten, som ei amorboge, med granene bak, mørkegrøne. I ei bar bjørkekrone landar ei stor kråke. Den svarte skikkelsen, vengene som spreier seg, på så lang avstand kunne det vore eit silkestoff teke av vind, blåse opp ein augneblink, før pusten forlét det og det sokk saman igjen.

Dagen er tam, still, regnet fell nesten usynleg utanfor. Opnar eg vindauget høyrer eg suset frå det, eit lågt kvitter frå fuglar i graner.

Oppetter marka lener gjerdestolpane seg langs bytet. Om det går ein grå streng mellom dei, ser eg han ikkje. Berre dei mørkebrune stolpane, våte av regnet, oppetter bakkekulen, etter sin eigen skeive logikk. Husa er stille. Hunden er vekke, no. Jagar ikkje som ein svart skugge langsetter gule marker. Eg ser smale vegar, tomme. Hus og hustak, møner og skorsteinar, raudmåla løer. Eg ser ikkje sjøen frå her eg sit, men veit han er der. Overalt, bak meg, framom meg, mellom øya og fjellet. Om eg lener meg litt til høgre kjem han fram i eit gløtt, bak seljetreet. Ei lysande rand av noko under det mørke fjellmassivet på andre sida av fjorden.

Det er framleis snøflekkar på fjellet. Eg ser fossen som ei lysegrå stripe, smalare øvst og breiare dess lenger ned i fallet han er komen. Eg ser ikkje rørsla i han, berre veit ho er der. Anar at det blågrå fjellet har rustraude tonar i seg og ser fuglar sirkle, sigle, lande, lette. Kvite, mørke. Her skriv eg.