Inspirasjonen Virginia Woolf

Eg er no i ferd med å byrje på siste del av To the Lighthouse, og ser fram til å diskutere boka i lesesirkelen V.I.P. (Vennar av Iain Pears), - på Fyret, sjølvsagt.

Så langt har lesinga vore konsentrasjonskrevjande, men inspirerande. Woolf nyttar unike, eigne metodar for å skildre ein stad, menneska der, forholda dei imellom, måten dei tenker og føler; den flyktige måten vi oppfattar verda på, det stundom umedvitne, uforklarlege forholdet vi har til oss sjølve, våre eigne kjensler, endåtil våre eine opplevingar. Ho skildrar verda utan oss, korleis ting, stader, hus blir verande, blir tatt over av andre krefter; vinden, den fuktige havlufta, små dyr og insekt, plantar; korleis det endrar seg, uavhengig av om der er ein krig, av våre intensjonar.

Ein kan ikkje lese To the Lighthouse berre ein gong, for så å legge den bort og gløyme den.
Dette er ei bok som må lesast fleire gongar, kanskje rett etter kvarandre, kanskje med lang tids mellomrom, dersom ein skal klare å gripe alt i den, eller berre noko av det.

Det er ei bok som er tung, fordi den er gjennomarbeidd, gjennomsyra av forfattaren sine tankar og intensjonar, den er ikkje forenkla; det er ei bok som er lett, fordi den er nydeleg, forståeleg, gjenkjenneleg.

Og eg føler, veldig sterkt, at den er viktig; at den kan endre liv.

Kanskje mitt.