Den som ventar

Kva ventar du på?

Når eg tenker tilbake på dei åra eg har levd så langt, synast det som eg alltid har venta på noko, det har alltid vore eitkvart eg har meint å ha mangla, berre éin bestanddel som vil få heile kabalen til å gå opp. Det er ikkje alltid det eg har venta på har vore så viktig, som då eg som barn venta på å miste mi første tann. Men for meg var tanna viktig, og eg håpa inderleg ho snart skulle falle ut og starte ein ny epoke.

Som ungdom blei eg meir utolmodig i venten, mykje av det eg venta på kjendest så stort og avgjerande: eg venta på at sjølve livet skulle byrje, på den store kjærleiken, på å bli noko, å bli meg sjølv. Først då eg byrja studere fekk eg gløyme ventinga litt. For første gong ville eg ikkje at åra skulle gå, eg ville ikkje bli ferdig utdanna, eg frykta det som venta etter studia og ville berre at tida eg var i skulle vare evig. Eg var der eg ville vere, eg ville vere der eg var.

Alle ventar. Vi ventar på stort og smått. Vi ventar på bussen, på at arbeidsdagen skal vere over, på at ferien skal byrje. Vi ventar på ein jobb, eit barn, ein sjanse. Vi ventar på å ta steget fullt ut, vi veit ikkje om vi vågar, vi avventar situasjonen. Når du er ung er ventinga tung. Når du er sytten og eit halvt er det å vente på å bli atten ei liding. Du vakar med dei jamaldrande venene dine utanfor uteplassane på laurdagskvelden, ser misunneleg på dei som er gamle nok, dei som får kome inn, du høyrer den fjerne dunkinga frå musikken, smør på eit nytt lag lipgloss, høyrer skrålet kvar gong dørene opnar seg. Du tel månader, du tel veker og dagar. Den siste tida før det skal skje er verst. Aldri er det tyngre å vente enn då.

Somme tider må du vente på noko du ikkje veit kva er, noko som kan bli anten vondt eller godt: å vente på svar på blodprøvene som avgjer lagnaden din. Ein limbofase mellom liv og død, smerte og glede. Er eg frisk eller sjuk? Ei ventetid som smittar til dei som er glade i deg, ei vanskeleg ventetid, ei utslitande ventetid ein prøver å fortrenge.

Med år og erfaring blir ein flinkare til å vente, ein forsonar seg med venten, den blir ein del av det å leve. Det er alltid noko å vente på, men åra gir tolmod. Ein blir herda, får bryne seg, kanskje verkar ikkje ting like viktige lenger. Ein veit at ein ny sommar vil kome, ein veit at det vil kome gode tider etter dårlege. Ein veit at alt ein gong skal ta slutt.

Sist i livet blir ein avhengig av andre for å eksistere, det er då ein blir ein verkeleg meister i å vente. Det er jo i eit slags venterom dei fleste av oss endar dagane våre: etter årevis lydig i ein stol på sjukeheimen, tolmodig ventande på den neste skeia med graut, ventar vi til slutt berre på døden: slutten på all venting.

Viss ein heile tida skal ta innover seg kor sterkt ein ventar, blir åra uuthaldelege. I staden er livet der heile tida, medan ein går og ventar på det. Ein kan ha dei beste åra sine medan ein ventar, på grunn av dei andre tinga, dei som berre skjer, som ein gløymer å vente på. Og eg trur det er sant som det seiest: den som ventar på noko godt, ventar ikkje forgjeves. Det viser seg gong etter gong. Men ein må vere tolmodig, og det er jo ikkje alltid så lett.