Til sommaren

Mølen, Vestfold

Sommaren var fuktig, med låge temperaturar. Han starta så lovande. I pinsehelga var badestranda stappfull, det var så vidt vi fann oss ein ledig flekk. Vi vagla oss til på ein knaus, sjøen vaska inn nedanfor, ungar hylte frå badeflåtar. Vi vassa den dagen, vatnet var lunka. No kunne vi bada, sa vi, men gjorde det ikkje. Vi trudde det ville bli så mange sjansar.

I juni blei eg overraskande solbrent på Sunnmøre, medan juli regna vekk i aust og vest. Skyene tårna seg opp på himmelen, sveipa inn og sleppte seg, regnet vaska over oss, før sola kom og vatnet dampa vekk: eg tok avisa og forta meg ut, før det byrja drype igjen. Katten låg på sofaen i sommarregnet, drøymte seg gjennom byene med potar som rykte, sneik seg først ut att til natta, speida gjennom det tynne mørkret, auga lyste i skinet frå billykter: den voggande duren av ein båt på fjorden.
I august kom finevêret, då byrja eg på jobb igjen.

Først mot slutten av august tok eg årets første sjøbad, ei veke seinare kom hausten, det blei september. Det var så mange planar denne sommaren, men kva blei gjort? Eg veit ikkje kor tida fór, kanskje regna ho vekk, blei sogen ned i den våte jorda, medan eg sat innanfor glaset og såg. Regnet regna og tora braka og sommaren blei skylt på havet.

September. I den nordlege hemisfæren har hausten nett byrja, i den sørlege gryr våren. Eit av dei første dikta eg skreiv handlar om september. Det var kort, sa berre dette: September. Skodda renn frå fjellet.

Dei første seksten åra mine var ikkje september noko spesielt. Tralten var i gang, hausten var byrja, lauvet gulna. Det regna og bles, fuglane ploga sørover, skoddebankar bygde seg opp. Vi sykla til og frå skulen, det var enno lenge til haustferie. Først då eg byrja på vidaregåande, og seinare blei student, blei september ein månad å minnast. Dette skarpe draget i lufta om morgonen når ein la i veg til ein ny skuledag, kanskje med buss, kanskje på sykkel; snart kald, snart sveitt, med roser i kinna. Ein ny start, kvar haust, kvar september. Kva ville dette semesteret bringe?

11. september 2001 var eg på Vitenskapsmuseet i Trondheim, eg studerte arkeologi. Vi sat i kafeen då ein medstudent kom og fortalte at eit fly hadde krasja inn i eit av tvillingtårna. Vi skunda oss heim til meg, eg budde rett borti gata, og skrudde på tv-en. Resten av dagen sat vi klistra til skjermen. Det var uverkeleg, eg var sikker på at no kom tredje verdskrigen, på ein måte fekk eg litt rett.

Nokre år seinare tok eg og ei veninne fly til Aten nettopp 11. september. Billettane var billige, lett engstelege overlevde vi flyturen og Hellas var varmt, framleis fullt av turistar. Himmelen var blå over Akropolis, gatene flaut av søppel, bussane var stinne. Vi tok båten til Ægina for å bade, strendene var ruskete, men vatnet var varmt. Vi kjøpte vakre backgammonspel i ei lita sjappe: kvar gong eg flyttar ein brikke, tenker eg på Aten.

Hausten er komen, men det er enno ikkje for seint. Lenger sør i verda heng sommaren att. Eg reiser til han, til ein etterlengta varme. Når det no kjølnar heime, skal eg sveitte i ukjende gater, høyre framande språk, nyte eksotiske smakar. Eg skal nok skrive om det. Eg skal berre reise først.