Tannhjulet

Bilete frå Soft City av Hariton Pushwagner

Eg har byrja jobbe igjen. Ikkje med det sagt at eg ikkje har arbeidd dei siste to åra: eg har arbeidd, berre ikkje for nokon andre enn meg sjølv, eller til faste tider på ein fast stad. Men no er eg altså tilbake i kategorien NAV kallar «lønsmottakar». Halv stilling i min gamle jobb, sju timar og trettifem minutters dag, månadsløn og fleksitid.

Eg har fått kontoret vegg i vegg med det førre. På det gamle kontoret heng framleis plakatane mine på veggen, står blomstrane eg arva i vindaugskarmen. Det nye kontoret er tomt. Når du snakkar gir det gjenklang i rommet. Det varer ikkje lenge, papirhaugane, bøkene og arkivmaterialet vil tidsnok byggje seg opp til nye stablar.

Utsynet er omtrent det same, men nokre nye bygg har reist seg ved dei gamle. Stundom blenkjer det i ei høg, gul heisekran når ho vender seg sakte mot meg. Eg følgjer henne med auga. Okergul heisekran mot babyblå himmel. Ikkje ei sky i dag. Regnet har teke eit opphald etter i dagevis å ha pøsa ned. Elva er stor, fossedrivet står høgt over bakken, fell som yr over vegen langs breidda.

Eg lurer på kor høg krana kan vere. Korleis det er å arbeide der oppe i det vesle, kvite buret. Sitje der og styre og snu, løfte og senke. Utsikta må vere formidabel. Bydelane i aust og vest, sentrum der nede ved fjorden, med blenkjande skyskraparfasadar, kuplar og spir og hustak. Sjøen og øyene, båtane som pløyer vatnet.

Eg skriv søknadar og offisielle brev, tek heisen ned i dei store magasina, leitar fram arkivmateriale, kopierer og sender ifrå meg. Sit ved datamaskina under vindauget, vender blikket mot verda for ein pause, ser eit fly som lettar. Ser hus og tre, eit kyrkjetårn, ser fuglane som stig og søkk, som svevar i slake sirklar.

Det er fint å vere tilbake. Kollegaene er dei same. Som om tida har stått stille og ingenting har hendt, sjølv om mykje har hendt, både for meg og dei. Arbeidet er velkjent, ligg i hovudet og hendene, ein kunnskap i beina når eg rundar hjørnet og ved ein feil går inn i mitt gamle kontor. Eg finn den same plassen ved lunsjbordet, glir inn i dei same rutinane. Lunsj klokka halv tolv, på terrassen viss det er sol, inne med avisa viss ikkje. Vi et saman, det er òg ein vane.

Det er fint å gå til jobb om morgonen, i skarpe skuggar, sterke solfelt. Dogg på glasverandaene på andre sida av gata når eg vaknar. Dogg på biltaka. Nokre gule blad på bjørka i hagen. Gni svevnen frå auga, ta ein trøytt dusj, vakne sakte. Hente avisa utanfor døra, ete, drikke kaffi, sjå sola glimte i vindauga midt imot. Opne balkongdøra og ta inn den kjølige morgonlufta.

Eg høyrer radio medan eg går. Kryssar den trafikkerte ringvegen, går vidare gjennom stille gater der folk kjem ut av dører, hutrar litt, luktar sjampo. Nokon les dikt i øyra mine og ein ny dag byrjar. No er eg ein av alle. No er eg ein del av alt saman.

For første gong på lenge er det noko som heiter kvardag og helg. Forskjell på måndag og fredag, onsdag og søndag. Plutseleg veit eg kva dato det er og kva nummer veka har. Plutseleg er tida mi inndelt i arbeidstid og fritid, ikkje berre eit samansurium av alt gjennom månadar og år.

Eg er blitt ein del av rytmen som rådar i byen. Menneske på menneske som vaknar og går til og frå jobb til same tider, kryssar parkar og gater, står på trikkar og bussar, går ut og inn gjennom ulike dører: arbeider, har fri. Eg er ein av dei identiske, grå mennene med hatt som Pushwagner teikna i «Soft City», eit tannhjul i maskineriet som får samfunnet til å gå rundt.

Spalte i Sunnmørsposten, fredag 16. september 2011